Gisterenavond mocht ik naar de Vlerick bollen om "My Role As A Coach" te aanhoren. Onze Wim gaat een jaartje Vlericken en ik heb de eer en het genoegen hem te mogen coachen. Kdoe niet liever, dus ik vol goeie moed naar Gent. Ging het zo saai zijn als toen ik dat soort van dingen in de Leuvense tak (ondertussen ook al aangehecht aan Vlerick) onderging? Academisch? Stijf? Veel zelfstudie?

Peter De Prins kwam ons uitleggen hoe je een banaan moet pellen, hoe je vierkantjes moet opdelen, wat top-of-mind betekent en wat het verschil is tussen performance coaching en development coaching. Goeie spreker, interactief, grapjes, persoonlijk. Maar…been there done that 10 jaar geleden dacht ik. Tell me something new. Waar blijven die godverdomse pure emoties, of blijven we old school vertellen dat die dingen gevaarlijk zijn en niet mogen getoond worden?

En toen kwam hij doodleuk aandraven met Paul Potts. Schitterende film die naar de keel grijpt en toont hoe overdraagbaar emoties wel zijn. It’s all about attitude and energy!

Wim is nu in goede handen! Amerika ook (wie had ooit gedacht dat ik een politieke voorkeur zou bekend maken aan de massa)!!! Komaan, weg met die angsten weg met external locus of control, stop met zagen, weg met mainstream, iedereen voet op de gas en verantwoordelijk voor eigen daden!!! Kijk eens voor een keer niet naar Familie of De Pfaffs, drink een glas champagne, schrijf op waar je naartoe wil, wat je tegenhoudt, hoe je die hordes gaat nemen en ga er begot ervoor!